Living Room

GOEZOT IN’T HOFKE @ OUD-TURNHOUT- 03/06/23

Zaterdag 03/06 werd de éérste “echte” GOEZOT INT HOFKE-dag van de 19de editie een erg gevarieerde en aantrekkelijke roots-dag. Met zo’n 850 muziekliefhebbers (en véél zon), was de opkomst beter dan in het voorbije jaar. Op de affiche stonden 8 internationale namen. De jonge Britse sensatie McKinley James stond met zijn vader drie keer te rocken op het podium van de Swamp stage.

JAKE LA BOTZ in een nutshell samenvatten is bijna onmogelijk. Hij is geboren en getogen in Chicago, maar woont nu in Nashville. La Botz is muzikant, songwriter, filmacteur en leraar. Dat was jaren geleden heel anders. Hij was busker in metro’s, kickte af van heroïne, ontdekte het boeddhisme en leert nu zelf hoe te mediteren, thuis en in gevangenissen. Sinds 2006 staat hij bekend om zijn jaarlijkse “Tattoo Across America Tour”, waarin hij optreedt in tattooshops in het hele land. Zijn originele composities zijn te horen in veel films en tv-shows. Steve Buscemi, een met een Golden Globe genomineerde acteur castte hem als Jesse, een blues zingende veroordeelde blues zanger. In 2008 speelde La Botz in Sylvester Stallone's “Rambo”, waarin hij twee nummers speelde van zijn 2006-album ‘Graveyard Jones’. In het voorbije jaar verscheen zijn tiende studio album, ‘Hair On Fire’. Zijn doel was, een geluid te creëren dat tegelijk ongegeneerd vintage en beslist aanwezig was. Hoe dat klinkt mochten we al vroeg meemaken. Zijn setliost bestond uit een mix van ouder en nieuw werk. We noteerden “Everybody Got to Fall Down” (‘Get Right’, 2013), het opmerkelijke verhaal over een “vriend” “Hey Bigfoot” (‘They’re Coming for Me’, 2019), het uptempo nummer “For Nickels and Dimes” (‘Sunnyside’, 2017), uiteraard de titelsong uit zijn meest recente album en het meerstemmige, aanstekelige “How I Wish She Was Mine”.

MINKO is een nieuwe Nederlandse band, het volgende Ciggaar-project van de broers (Dusty & Darryl) Ciggaar. In Dordrecht leerden ze zo’n twintig jaar geleden Nick Croes (Sabrina Starke, Jett Rebel) kennen. Door de jaren heen ontstond er tussen hen een muzikale chemie, die moeilijk onder woorden te brengen is. Een muzikale chemie die ze graag laten zien, voelen en horen als Minko. De broers Ciggaar kennen sommigen nog van het Dry Riverbed Trio, of misschien van de samenwerking met Ian Siegal. De drummer van dienst was Tamo Deuling. Hun countryachtige muziek is met veel soul doordrenkt en daarom goed te pruimen. Op hun setlist stonden o.a. “Got Me On My Knees”, uit 1967 en van James & Bobby Purify “I’m Your Puppet” en de rocker “Feel So Good”.

McKINLEY JAMES is een jonge Amerikaanse zanger/gitarist, geboren en getogen in Webster, NY, maar woont nu met zijn gezin in Nashville. Voor hij gitarist werd was hij eerst keyboardspeler. Met zijn vader, voormalig Los Straitjacket en J.D. McPherson’s drummer, Jason Smay vormt hij sinds 2020 een band. Wat het eerste opvalt aan James' meest recente ep, ‘Still Standing By’ (geproducet door Dan Auerbach van The Black Keys) is de serieuze mix van Motown soul en zijn op blues-gebaseerd gitaarspel. Het klinkt niet als het soort blues dat je krijgt van traditionele leveranciers van het genre, maar van een gitarist, die de akkoordentheorie zo goed begrijpt, dat je zou kunnen zweren dat je soms een blazerssectie hoort. McKinley’s favoriete nummer is “Spare Change Blues” omdat het (zo zegt hij): "Eigenlijk om de gitaar draait waarop ik nu speel, een Gibson ES-335 (ze kreeg een echte naam, Annie Mae), een gitaar die ik echt wilde kopen. Het kostte me ongeveer twee à drie maanden om ze te betalen…”. James deed drie korte sets, die al veel volk naar de kleine tent lokte. Van zijn eerste bleven me vooral de rockers als “Pls Be Mine“, “Whatever It Takes” en “Right On Time” bij. Zijn tweede set was een vervolg op en was even opwindend. Daarvan bleven me “I Can’t Live”, “Love Can Make a Fool of You” (inderdaad)en “Let’s Boogie” me bij. Dat voor de derde set opnieuw het tentje goed vol liep, zegt verder genoeg. Wat we vorig jaar al in (Ge)Varenwinkel vermoedden, werd hier bevestigd. Deze jonge Mckinley James wordt/is al een “grote” klasbak.

Country crooner THEO LAWRENCE is een Franse muzikant uit de regio Bordeaux. Hij is een grote fan van oldskool country rock. Zijn nieuwe album, ‘Chérie’ verscheen aanvang dit jaar op zijn eigen Tomika-label. Het werd opgenomen in een kleine studio net buiten Austin, Texas. Het resultaat is een mix tussen de verfijnde Nashville-sound, de melodieuze populaire Brill Building-songwriting en het Franse je-ne-sais-quoi. Gezien de bassist het optreden niet haalde door een douane tussenkomst, viel Dusty Ciggaar graag in. Dit was het eerste Belgische optreden van deze Franse band, wat gezien de opmerkelijke stijl, voor wat gemengde reacties zorgde. Ze brachten meerdere nummers (“California Poppy”, “Sweet Candy Love” en “How Do I Learn to Lose”) uit hun nieuwe album. “Baby Let’s Go to Bordeaux” plukte Theo uit zijn 2019-albnum, ‘Sauce Piquante’. Voor mij mocht er wat méér peper in de saus.

Een bekende Noor in het Hofke (herinner je de 2018-editie!) is JOAKIM TINDERHOLT. Tinderholt is een sterke R&B, blues zanger, gitarist en entertainer. Hij richtte zijn band in 2005 op in Oslo. De bandleden waren de muzikanten van de house band van de Muddy Waters Blues Club. Na een aanloopperiode, toeren in Polen en Rusland en enkele succesvolle optredens tijdens festivals (Notodden Blues Festival, Dark Season Blues Festival, Colour Blues Festival, Moulin Blues 2016, Sjock Fest. 2017) leek de start goed genomen te zijn. In 2010 en 2012 won Tinderholt een Noorse Grammy Award in de categorie Blues. De uit NY afkomstige bassist Bill Troiani (Eddie Kirkland) en “trommer” (Noors voor “drummer”) Robert Alexander Pettersen, vormen de ritme sectie; Häkon Høye is de tweede gitarist en Kjell Magne Lauritzen de pianist van de band. Bijna 20 jaar na hun eerste optreden in een club in Oslo, werd ‘Hold On’ (2017), drie jaar na hun debuut album ‘You Gotta To Do More’ (2014) uitgebracht. Dat Joakim ging rocken werd met o.a. “Stumble’ & Fumble’” en “I Need a Woman”, nummers uit zijn 2014-album ‘You Gotta Do More’ al meteen duidelijk. Ook het aanstekelijke “Farmer John”, “Hold on to Me” en “Another Rainy Day” waren voltreffers. Verder wist Joakim ons ook te vertellen dat er aan een nieuw album gewerkt wordt, dat drummer/producer Troiani al 20 jaar bij de band is en… dat “Love is a 4 Letter Word”. Joakim Tinderholt & his Band, Noren die blijven boeien!

De HOTCLUB of COWTOWN staan voor roots muziek à la lettre. Dit legendarisch Western swing trio uit Austin, TX, toert n.a.v. hun 25-jarig bestaan met een virtuoze energieke live show. Whit Smith en Elana James ontmoetten elkaar via een advertentie in de rubriek klassieke muziek van The Village Voice in 1994. Ze speelden samen in NYC voordat ze in 1997 naar San Diego en in 1998 naar Austin verhuisden. Twee jaar later vervoegde bassist Jake Erwin hen. De band ging kort uit elkaar in 2005, hoewel ze in 2005-07 weer bij elkaar kwamen voor incidentele shows. Elana toerde met Bob Dylan in 2005 en begon later in 2005 op te treden met haar eigen trio. Smith en James hervatten het samenspelen fulltime in 2006 en begin 2008 was de Hot Club van Cowtown officieel opnieuw gevormd. In de zomer van 2020 trok bassist Jake Erwin zich terug uit de band en werd vervangen door Zack Sapunor uit Sacramento, Californië. In 2020 verscheen hun album, ‘The Finest Hour- Songs That Ended WWII’. Met een portie hoogstaande Western Swing joeg er dan een totaal ander briesje door het groen. Met “Ida Red” openden ze hun set. Het nummer is een Amerikaanse traditional van onbekende oorsprong, maar beroemd gemaakt in de vrolijke versie uit 1938 van Bob Wills & his Texas Playboys. Het was ook de belangrijkste inspiratie voor Chuck Berry's eerste grote hit "Maybellene". De Hot Club of Cowtown bracht het uit op hun album 'Continental Stomp' (2003). Uit hun 2020-album plukten ze o.a. het gekende “Besame Mucho” en uit 'Midnight on the Trail' (2016) zorgde een andere traditional, “Cotton Eyed Joe” niet alleen bij de lijndansers voor de ambiance. De Ierse groep The Chieftains ontving een Grammy-nominatie voor Best Country Vocal Collaboration voor hun versie van het nummer. Puike set én uitstekende keuze van de programmators!

TAMMI SAVOY & THE DON DIEGO TRIO. Deze award-winnende dame uit Chicago had vandaag misschien wel de meest krachtige, soulvolle stem. Ze is de koningin van de klassieke 40's, 50's en 60's R&B en r'n'r- sounds. Tammi trekt de hele wereld rond met haar eigen Rockin' Rhythm & Blues show: "The Tammi Show". Daarnaast is Tammi ook een van de drie fantastische "Lovettes", de zangeressen van de band, Lance Lipinsky & The Lovers. Op sociale media is Tammi de woordvoerdster van tal van bedrijven. Ze is vooral geïnteresseerd in “aan vintage en retro gerelateerde esthetiek”. Het Don Diego Trio is een enthousiast Italiaans trio uit Ivrea. De avond begon al te vallen als de goed ogende Tammi ons meteen in haar greep neemt met nummers als “Night Train” en “Love Is a Funny Thing”. Met “I Want to Do More”, “Stop Knockin’”, “Them There Eyes”, “Jim Dandy” en “Should I Ever Love Again” maakte ze daarna bij zowat iedereen nog méér indruk…

De afsluiter was JASON RINGENBERG & his BARNSTORMERS. Countrypunkheld Jason Ringenberg, bekend van de legendarische Jason & the Scorchers (Warner Hodges, Jeff Johnson & Perry Baggs) is terug met een fantastische nieuwe band met daarin twee leden van de Seatsniffers, Walter Broes & Piet De Houwer én bassist Danté Declercq. Ringenberg had met The Scorchers verschillende hits, waaronder "Golden Ball and Chain" en een rock versie van Bob Dylan's "Absolutely Sweet Marie". Hij bracht ook vijf soloplaten uit en toerde als soloartiest. Ringenberg creëerde in 2002 Farmer Jason, een muziekpersonage om zijn eigen dochters te vermaken. Als “Farmer Jason” zingt hij liedjes over boerderijdieren en waardering voor de natuur. Zijn mini radioprogramma genaamd "It's a Farmer Jason" kreeg vier Emmy-nominaties en één Emmy. Met zijn rootsrock boeide de op eerste zicht “vreemde eend” met zijn cowpunk als afsluiter al erg snel. Jason opende met de Leon Payne cover, “Lost Highway”. Wat daarna volgde was vooral eigen werk. “Greetings from Nashville”, “Lookin’ Back Blues’” en “Shop It Around” (uit ‘One Foot in the Honky Tonk’, 1992)zijn hiervan enkele voorbeelden. Uit zijn solo werk koos Jason “God Bless the Ramones” en “Honky Tonk Maniac from Mars”. De avond eindigde met “Broken Whiskey Glass” en “White Lies” maar de adrenaline bleef daarna nog even stromen. Gelukkig was de voetbalkantine op de camping nog open!...

Eric Schuurmans